Беларуская

го́-лас

Назоўнік, мужчынскі род, неадушаўлёны.

Корань: --.

IPA: []

гукі, якія ўтвараюцца ваганнем галасавых звязак, што знаходзяцца ў горле ◆ Ля рэчкі чуліся вясёлыя галасы. Высокі голас. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 194. — 968 с.
асобная самастойная партыя многагалосага твора вакальнай і інструментальнай музыкі ◆ Раманс для двух галасоў.
меркаванне, выказванне, думка ◆ Падаць голас. Прыслухоўвацца да голасу мас.
права заяўляць сваё меркаванне пры вырашэнні дзяржаўных пытанняў ◆ Не хапіла аднаго голасу на выбарах. Галасы выбаршчыкаў. Падлік галасоў. Рашаючы голас.
разм. клавіш музычнага інструмента ◆ У акардэоне сапсаваліся галасы.

Блізкае радство
прыметнiкi: галасавы

голас