спадарожнік
Беларуская
правіць
Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці правіць
спа-да-ро́ж-нік
Назоўнік, мужчынскі род, неадушаўлёны.
Корань: --.
Вымаўленне правіць
IPA: []
Семантычныя уласцівасці правіць
Значэнне правіць
- чалавек, які знаходзіцца ў дарозе разам з кім-н. ◆ Мой спадарожнік — вясёлы чалавек. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 769. — 968 с.
- перан. тое, што спадарожнічае чаму-н., з’яўляецца разам з чым-н. ◆ Сырое надвор’е — спадарожнік прастудных захворванняў.
- нябеснае цела, якое рухаецца вакол планеты, зоркі ◆ Спадарожнік Зямлі — Месяц.
- касмічны апарат, які запускаецца ў касмічную прастору з дапамогай ракетных установак ◆ Запусціць спадарожнік.
Сінонімы правіць
Антонімы правіць
Гіперонімы правіць
Гіпонімы правіць
Халонімы правіць
Роднасныя словы правіць
Блізкае радство | |
|
Устойлівыя словазлучэнні і фразеалагізмы правіць
Этымалогія правіць
Паходзіць ад ??