Беларуская

ко́-рань

Назоўнік, мужчынскі род, неадушаўлёны.

Корань: --.

IPA: []

падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы ◆ Выкапаць куст з коранем. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 372. — 968 с.
частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе ◆ Корань зуба.
перан. пачатак, аснова чаго-н. ◆ Корань зла.
у граматыцы: асноўная частка слова без суфікса і прыстаўкі ◆ Правільна вызначыць корань слова.
у матэматыцы: лік, які пры ўзвядзенні ў пэўную ступень дае дадзены лік ◆ Квадратны корань. Здабыць корань.

Блізкае радство
прыметнiкi: каранёвы

Паходзіць ад ??

корань