корань

Беларуская

Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці

ко́-рань

Назоўнік, мужчынскі род, неадушаўлёны.

Корань: --.

Вымаўленне

IPA: []

Семантычныя уласцівасці

Значэнне

1. падземная частка расліны, пры дапамозе якой яна замацоўваецца ў зямлі і атрымлівае пажыўныя рэчывы ◆ Выкапаць куст з коранем. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 372. — 968 с.
2. частка зуба, ногця, воласа і пад., якая знаходзіцца ў целе ◆ Корань зуба.
3. перан. пачатак, аснова чаго-н. ◆ Корань зла.
4. у граматыцы: асноўная частка слова без суфікса і прыстаўкі ◆ Правільна вызначыць корань слова.
5. у матэматыцы: лік, які пры ўзвядзенні ў пэўную ступень дае дадзены лік ◆ Квадратны корань. Здабыць корань.

Роднасныя словы

Блізкае радство
прыметнiкi: каранёвы

Устойлівыя словазлучэнні і фразеалагізмы

• глядзець у корань
• вырваць з коранем
• на корані
• пад корань
• пусціць карані
• у корані

Этымалогія

Паходзіць ад ??

Пераклад

Англійскаяen: root (en)

Польскаяpl: 1. korzeń м.; 2. korzeń м.; 5. pierwiastek м. Рускаяru: корень (ru) м. Украінскаяuk: корінь (uk) м.