вуліца

Беларуская

Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці

ву́-лі-ца

Назоўнік, жаночы род, неадушаўлёны.

Корань: -вуліц-; канчатак: -а.

Вымаўленне

IPA: []

Семантычныя уласцівасці

Значэнне

1. у населеных пунктах: два рады дамоў і прастора паміж імі для праходу і праезду, а таксама сама гэта прастора ◆ Шырокая вуліца. Галоўная вуліца горада. Апынуцца на вуліцы. Выкінуць на вуліцу. На пажар збеглася ўся вуліца. Будзе і на нашай вуліцы свята. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 150. — 968 с.
2. месца пад адкрытым небам у процілегласць памяшканню ◆ На вуліцы такая відната.
3. перан. асяроддзе, якое сваёй некультурнасцю, нявыхаванасцю дрэнна ўплывае на каго-н. ◆ Дрэнны ўплыў вуліцы.

Роднасныя словы

Блізкае радство
прыметнiкi: вулічны

Этымалогія

Паходзіць ад ??

Пераклад

Англійскаяen: street

Рускаяru: улица ж.