вуліца
Беларуская
правіць
Марфалагічныя і сінтаксічныя уласцівасці правіць
ву́-лі-ца
Назоўнік, жаночы род, неадушаўлёны.
Корань: -вуліц-; канчатак: -а.
Вымаўленне правіць
IPA: []
Семантычныя уласцівасці правіць
Значэнне правіць
- у населеных пунктах: два рады дамоў і прастора паміж імі для праходу і праезду, а таксама сама гэта прастора ◆ Шырокая вуліца. Галоўная вуліца горада. Апынуцца на вуліцы. Выкінуць на вуліцу. На пажар збеглася ўся вуліца. Будзе і на нашай вуліцы свята. Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы : больш за 65 000 слоў / уклад. : І.Л. Капылоў [і інш.] ; пад рэд. І.Л. Капылова. — Мінск : Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2016. — С. 150. — 968 с.
- месца пад адкрытым небам у процілегласць памяшканню ◆ На вуліцы такая відната.
- перан. асяроддзе, якое сваёй некультурнасцю, нявыхаванасцю дрэнна ўплывае на каго-н. ◆ Дрэнны ўплыў вуліцы.
Сінонімы правіць
Антонімы правіць
Гіперонімы правіць
Гіпонімы правіць
Халонімы правіць
Роднасныя словы правіць
Блізкае радство | |
|
Устойлівыя словазлучэнні і фразеалагізмы правіць
Этымалогія правіць
Паходзіць ад ??
Пераклад правіць
|
|